دهلیز

ارائه گروهی آثار توسط سمانه یوسفی

 
 
دهلیز
می‌توانم تصور کنم که این بار هم به سکوت می‌گذرد، بازهم نگاه بی‌سرانجام و کلام بیهوده! وانمود می‌کنم هیچ اتفاقی نیفتاده است. چه قدر گفتنش برایم سخت است؛ هربار و هربار این داستانِ تکراری! تکرار می شود .
دست و پا که بزنی هیچ چیز بهتر نمی‌شود، تنها زندگی چون برهوت پیش چشمانت عریان می‌شود.
باز با دستانی خالی برخواهم گشت. چشمانم را می‌بندم، به دستانم اجازه می‌دهم تا ببینند. دستانم نور را حس می کنند، باور می کنند ، آن ها به نور دهلیز ایمان دارند .