بعد موازی

نقاشی های آتوسا شاملو روایت رویاهایی است که در پرده ی پندار مآوا دارند. او عالمی را با عناصری شناسا

به تصویر می کشد بی آنکه متعلق به این جهان باشند. در نقاشی های آتوسا گستره ای وسیع از عناصر طبیعی

حاضرند اما هیچ یک بر نظام طبیعت استوار نیستند. درخت ها و رود ها و کوه ها در یکدیگر ممزوج می شوند و با ظاهر ساختن حجم های هندسی تا بی نهایتِ سپهر آفرینش پیش می روند. در این وادیِ خیالی نوری تابناک همه جا را فرا می گیرد و جزئی ترین پدیده ها را آشکار می سازد. در این میان نشانه ای از مسخ شدگی پیکره ای انسانی نمایان می گردد که در برابر این بی کرانگی؛ خاموش و معلق و تنهاست. این پیکره ها با هیئتی تغییر شکل یافته در بستری که از آن برخاسته اند آشکار شده و بار دیگر به آن پناه می برند. از این رو در این تجسم یافتگیِ و هم آلود گویی سیر خلقت در مداری راز آمیز باقی می ماند تا همواره حایلی برای بازگوییِ ماهیت راستین عالم باشد...

مهرنوش علی مددی

بهار 1403