“صعود”

صعود

کوه همچون مادری استوارو سرو قامت، التیام بخش ذهن های خموده، نا ایمن ونا آرام است. زیست مدرن وشهری، گذران روزگار پر آشوب و پر تنشی است و بازگشت به دامان طبیعت همسان بودن به دوران خوش و خاطره انگیز کودکی در دامان خانواده به دور از تنش های روزگارو دوران بزرگسالی و مسیولیت های برآمده از آن می باشد. کوه همانند مادر ومامی مقدس است که سایه ساز و پناهگاه پیکره های مجروح و آسیب دیده از زندگی پر دغدغه و آشوبناک امروزی همچون ماوایی برای کسب آرامش و بازیابی خویشتن طبیعی و حقیقی است. مفاهیم وسوسه انگیزو تعالی بخشی چون صعود و فراز و فرود، در پناه و همراستا با کوه و کوهستان معانی دقیق خود را متبلور می کنند.