“شدن“

شدن

صیدِ زمان با دستان تهی، آویختنِ مرگ است از شاخه‌های پیچان خیال. و طبیعت که پیوسته به شدن است، حتا دستان عطشناکِ مرگ را لبالبِ توهمِ شیرینِ زندگی می‌کند.